بعد از چندروز تنهايي

اي كاش همه‌تان مثل من يك فرشته مو فرفري در خانه داشتيد..
كه صبح آرام صدايش مي‌زديد و او دست مي‌كشيد روي صورت خواب آلوده‌اش و سرش را كمي مي‌چرخاند و يك انحناي دوست داشتني به بدنش مي‌داد
كه بعد يك صبحانه دو نفره تپل مي‌زديد و او در ليوان نارنجي‌‌اش هي چاي مي‌خورد و نان و پنير و كره و عسل و هي حرف مي‌زد و شما هي گوش مي‌داديد.. كه فكر مي‌كرديد دنيا انگار وارونه شده و شما اين وارونگي‌اش را چه همه دوست ‌داريد.
كه بعدترش شما هي باز خدا را شكر مي‌كرديد براي داشتن‌اش و براي فرشته كوچكتان تعريف مي‌كرديد كه چطور پريشب در خواب صدايش را شنيديد كه صدايتان مي‌زده و نيمه شب در خانه و راهرو و حياط به دنبالش پرسه زده‌ايد و نامش را بلند بلند تكرار كرده‌ايد. كه او از خنده ريسه مي‌رفت و سرش را خم مي‌كرد و موهاي سنگين‌اش آويزان مي‌شد و شما هي عكس مي‌گرفتيد و او هي شاكي مي‌شد و شما باز از شاكي شدنش هم عكس مي‌گرفتيد تا شايد بشود اين لحظه‌ها را به زور يك گوشه‌اي نگه داشت. يك گوشه دوست داشتني كه بعدها بشود هي بارها و بارها مرورشان كرد
كه بعد او مي‌رفت بيرون و با يك كيسه پر از خوراكي‌هاي هيجان انگيز برمي‌گشت و مي‌نشستيد جلوي تلويزيون -فقط محض اينكه جايي باشد براي نشستن، نه اينكه مثلن بخواهيد برنامه‌اي نگاه كنيد - و چيپس‌ها را كه هي فرو مي‌كرديد در كاسه ماست، فكر مي‌كرديد كه بالخره مي‌رسد روزهايي كه باهم نباشيد و چيپس‌هايي كه هيچ‌گاه مزه اين چيپس و ماست را نخواهند داد..
اي كاش شما هم مثل من يك فرشته مو فرفري در خانه داشتيد
.