جمعه، مرداد ۰۶، ۱۳۹۶

مرا راهی از تو به در نیست*

پارسال همین روزها بود که دکتر درحالیکه زیر برگه مرخصیم را امضا می‌کرد گفت شانس آوردی که زنده ماندی. می‌دانستم که چقدر نزدیک به مرگ بودم. چند روز قبلش برای خانوم سین نوشته بودم که: من دارم می‌میرم. همین‌قدر خبری و کوتاه و بی‌تمنا. هیچ دلبستگی به زندگی نداشتم. دلم فقط بابا را می‌خواست که همان را هم به زبان نمی‌آوردم. کمی هم ناراحت بودم ازینکه قبل‌تر وقتی خواهرم برای یک هفته دوسلدولف بود گلایه کرده بودم که دیدن من نیامد و حالا که می‌مردم او هیچ‌وقت خودش را نمی‌بخشید. نگرانی‌هایم از مرگ همین بود دوری بابا و عذاب‌وجدان خواهرم.
دکتر برگه مرخصی را گذاشت روی میز کنار تختم و پرسید خانه که رفتی اولین کاری که می‌کنی چیست؟ دلت برای چه بیشتر از همه تنگ شده؟ گفتم خواب. می‌خوابم. با تعجب نگاهم کرد.
البته از زنده ماندنم ناراحت هم نبودم‌. برایم بی‌تفاوت بود چون مرگم منتفی نشده بود بلکه فقط به تاخیر افتاده بود. امروز نمرده بودم و مرخص شده بودم اما یک روز دیگر می‌مردم. "خطر" نه تنها از سرم نگذشته بود، بلکه از حالا بالای سر همه آدم‌های عزیز زندگیم هم چرخ می‌زد.
امروز برای اولین بار توانستم رک و راست با کسی درباره‌اش حرف بزنم. کجا؟ در کافه‌ای در تهران. با چه کسی؟ دوست دوران سیزده سالگیم. بعد از نزدیک به بیست سال بی‌خبری تصادفن هم را پیدا کردیم و بلافاصله راجع به عمیق‌ترین و بی‌مخاطب‌ترین تجربه مشترک زندگی‌مان حرف زدیم: مواجهه با مرگ. و اینکه چطور زندگی آدم بعد از چنین تجربه‌ای متفاوت می‌شود.
امروز بعد از سالها دلم خواست که تهران زندگی می‌کردم. دلم دوست‌های سال‌های قبلم را خواست. آدم‌هایی که یک چیزی در نگاهشان تو را می‌کشد به سالهای نوجوانی و جوانیت.
امروز بعد از یکسال برای اولین بار از زنده ماندنم خوشحالم. کنار آدم‌هایی که همراهشان تاریخچه دارم، در شهری که با همه گرما و ترافیک و راننده‌های دیوانه‌اش‌ شهر من است. امروز مطمئنم که یک روز قبل از مرگم به این شهر برمی‌گردم.
.
*سهراب سپهری

چهارشنبه، تیر ۲۸، ۱۳۹۶

این نیز بگذرد

جراحی چهارم هم روی دستم انجام شد. پیچ و مهره‌ها باید خارج می‌شدند. جراح یکی دوجای دیگر دستم را هم باز کرد و از همان که بودم هم خط خطی تر شدم
. پارسال قبل از تصادف با یک تتوکار صحبت کرده بودم و طرح هم انتخاب کرده بودم. دلم می‌خواست روی شانه چپم یک گل پنج پر بزنم و پشت گردنم یک خورشید. بیمارستان که بودم فکر کردم بجای برنامه قبلی روی جای زخم‌هایم تتو بزنم. چند مدل هم انتخاب کردم. اما حالا که یکسال گذشته اصلن دلم تتو نمی‌خواهد. یعنی جای زخمم آنقدر شخصیت دارد و آنقدر به جای عمیقی از درونم وصل است که نمی‌شود چهارتا گل کنارش کشید. می‌دانید چه می‌گویم؟
مرخص که شدم یک کیسه حاوی پیچ و مهره‌های بیرون آمده از دستم تحویلمان دادند. حس عجیبی نسبت بهشان دارم. این پیچ و مهره‌ها تکه‌پاره‌هایم را بهم وصل کردند و از آن نقطه سیاهی که بودم بیرون کشیدنم. از خودم می‌پرسم اگرپیچ و مهره‌ای نبود چه می‌شد؟ اگر صدسال پیش این اتفاق برایم افتاره بود؟ اگر انسان نبودم و حیوان بودم چه بلایی سرم می‌آمد؟ خودم را تصور می‌کنم که کف زمین افتاده‌ام و از درد مثل مار به خودم می‌پیچم و منتظر هیچ آمبولانسی نیستم. لابد منتظر مرگ می‌شدم. شاید هم دستم قطع می شد. یا همانطور کج جوش می خورد. چقدر طول می‌کشید تا بمیرم یا خوب شوم؟ یک مرتبه دلم شور تمام حیوان‌های خیابانی را می‌زند و آدم‌های اسیر شده در جنگ و فقر و بدبختی. به پیچ‌ها نگاه می‌کنم و به همه آدم‌ها و حیوان‌هایی که آنقدر در درد پیچیدند تا جان دادند فکر می‌کنم و احساس دین می‌کنم. انگار من حق آنها را از زندگی دزدیده باشم. من معادلات را بهم زده باشم. ازینکه از آن تصادف جان سالم به در بردم بی هیچ دلیلی شرمنده ام
.