برهنگی اینجاست

یک آب معدنی خریده بودم برای خودم با یک نی -بله من با نی آب می خورم توی دانشگاه می توانید بهم بخندید!- داشتم توی راهرو برای خودِ تنهای بی دوستم قدم می زدم که یک آقایی پرید جلویم و گفت سلام! یک آقایی که نمی شناختمش اصلا. گفتم سلام و یک لبخند یکهو نشست روی صورتم از تصور اینکه جمله بعدی ام حتما این است که: اشتباه گرفتین -با حرکت اکشن بالا انداختن جفت ابروها-.
هرکه دروغ بگوید خر است. اما با یک قیافه ذوق زده ای نگاهم می کرد که خنده ام گرفته بود و داشتم فکر می کردم مرا حتما با یک دوست قدیمی اشتباه گرفته، کسی که مدتهاست ندیده و چه همه الکی خوشحال شده طفلک -سن و سالش متفاوت تر از آن بود که از دوستانِ فراموش شده ی خودم باشد-
پرسید: رعنا؟
در آب معدنی را باز کردم-صدای خِرچی که دوست دارم-. اخم کردم-اخمِ دقت-. هی اخم تر. نی را گرفتم به دندانم، مغزم با تمام قوا زور می زد. قیافه ام بی شک شبیه به علامت سوال کامل بود. با یک لحن مخصوص خنگ بودگی های خودم که قادر به نوشتن اش نیستم گفتم، پرسیدم، تعجب کردم: بله!
داشت با قیافه هاج و واج من تفریح می کرد رسما. خندید و گفت: نقطه سرخط؟
نی را از دندان هایم جدا کردم و گفتم: آهان!.. بله... سلام.
اسمش را گفت.
هیچ اطلاعاتی نداشتم که بخواهم بگویم و او نداند. لبخند می زدم به جای حرف همه اش و بین لبخندهام با نی آب می خوردم. نشستم کنار پنجره راهرویی که به بوفه ختم می شد. نشست کنارم. از ادبیات و دایره کلماتم و غلط های املایی و ویژگی های اخلاقی م نه؛ مستقیما از وقایع زندگی م که در وبلاگم نوشته بودم حرف می زد و به حماقت هایی م که بولد می کنم در وبلاگم و دروغ چرا، همه اش عین حقیقت است می خندید و می خندیدم من هم ناچارن -کلن دارم شلوغش می کنم. می دانم- فکر کنید آخر، من با یک آدمِ غریبه، که زیرو بم زندگی م را می داند، که صمیمی شده با کلمات من، با من؛ که هزارهزار همزاد پنداری می کند به عنوان یک هم دانشگاهی.. خلاصه اش این است که من با یک غریبه که اصلا غریبی نمی کرد نتوانستم ارتباط برقرار کنم.
نتیجه اینکه با من ارتباط برقرار نکنید. من آدم نیستم که. یک لوسِ با نی آب خورم. یک با تلنگر به هم ریزم! یک ننری هستم که فقط بعضی ها می دانند. شناسایی م نکنید خواهشا. با من ارتباط برقرار نکنید بیرون از اینجا. اینجا را من دوست تر دارم.
.