خواهرانه

من این پست را دارم از یک جای خوبی می نویسم. انگار توی بغل کسی مچاله باشم مثلن..
در اتاقش را باز کردم و قل خوردم تو. کنار آینه اش ایستادم و لب هام را ورچیدم. یک موزیک لایتی داشت گوش می داد. از این موسیقی های کلاسیک خودش. از آن کلاسیک های آرام دوست داشتنی اما. روی تختش بود. داشت چیزکی می نوشت. از این خلوت هایی که آدم با خودش می کند در زندگی. از آن وقت ها بود که باید می رفتم بیرون و در را پشت سرم می بستم. نرفتم. من را باید بیرون کرد گاهی. معمولا بیرونم می کند و من هم ناراحت نمی شوم. بس که بلدش شده ام دیگر.
نرفتم. آمدم نشستم کنارش. دفترش را ورق زد یک جایی که کاغذ سفید باشد. طاق باز خوابید و دست هاش را گذاشت زیر سرش. انگار که بالاسرش آسمان باشد. بالا سرش آسمان نبود ولی. دست زدم زیر چانه اش. لوسش آمد که نکن. نشستم پشت لپ تاپش. یعنی پریدم توی شخصی ترین هاش. می دانم که آدمِ فاصله داشتن است. که با فاصله راحت تر است. اما من پریدم. منتظر بودم بیرونم کند و ناراحت نشوم. بیرونم نکرد. یک آهنگی خواستم از نت گوش بدهم. موزیکش را به خاطرم خاموش کرد. یک بار گوش دادم. گفتم باز دوباره. باز دوباره با من گوش داد. بیرونم نکرد. اما بار سوم گفت دیگه بسه! قبول کردم خب.
حالا؟ دارم سرخوشانه وبلاگ می نویسم. دارد صبوری می کند تا بروم. بیرونم نمی کند. نمی روم. دارم کیف می کنم. زندگی می کنم.
همین
.