بازار نبض تهران است

من کی عاشق این کوچه پس کوچه های باریک و تاریک شدم؟ من که بدم می آمد از شلوغی و تنگی و .. من که بدم می آمد از خانم های چادرمشکی که هزارتا النگوی زرد برق می زند دور دست های پرمویشان. من بدم می آمد از جوب هایی که سرریز کرده بودند روی آسفالت خیابان. من از این آقاهایی که گاری می کشیدند و عرق چیک و چیک از پیشانی شان می چکید بدم می آمد که. قیافه ام را تو هم می کشیدم و با دنباله روسری دماغم را می پوشاندم تا فقط در عطر خودم نفس کشیده باشم. این بار چرا پس دلم می خواست پشت گاریشان را هل بدهم در سربالایی ها؟ اینبار چرا دلم شورشان را می زد بس که کمرشان تا می شد زیر سنگینی بارها.
در مترو که داشتم له می شدم، که مامانِ کوچک و نازم با اولین هُل خانم چاقه پرت شد بیرون در یکی از ایستگاه های وسط راه، تنها که ماندم با مردم و کلاغم هی قارقارش در می آمد بس که توی بغلم داشت له می شد، چرا دوست داشتم همه شان را هنوز؟ خانم چاقه را حتی.. که خوشحالی برق می زد در چهره بشاشش.
.