یک. اگر فکر کردید من امروز هلک هلک بلند شدم رفتم دانشگاه که تست بازی گری بدهم اشتباه کردید. من امروز هلک هلک بلند شدم رفتم دانشگاه برای یک کار دیگری. بعد اما بهم پیشنهاد شد که تست بازی گری بدهم. قبول کردم. خوبی اش این بود که برای اولین بار رفتم روی سن و به روی خودم نیاوردم که آدم حرف زدن نیستم. بدی اش این بود که دیالوگ به آدم نمی دادند و باید بداهه حرف می زدی. خوبی اش این بود که تستش اصلا مهم نبود. بدی اش این بود که از قبلترش یک ضعف سرگیجه وار بدی داشتم. خوبی خوب ترش این بود که بالای سن همه چیز خیلی یک طور دیگری بود. یعنی یک جور غیرمنتظره ذوق آوری آن بالا همه چیز راحت بود و روان بود و.. جمله ها و اکت ها همه پشت سرهم ردیف می شد و ..
خلاصه اینکه تست بازیگری خوب است. فان است. مفرح است. امتحان اش کنید.

دو. تا به حال لباسی پوشیده اید که با راه رفتن جرینگ جرینگ صدا بدهد؟ من دیشب پوشیدم. یک مهمانی کَردی دعوت بودم. یعنی یک جایی که همه، همه ی همه که نه، اما اکثریت همه لباس کردی پوشیده بودند. من هم یک لباس محلی برای خودم دست و پا کردم. قرمز بود و سیاه و پر از زلم زیمبو. موهایم را فرفری کردم ریختم دورم. چشم هایم را کم آرایش کردم که یعنی من محلی ام و از آرایش فقط یک رژ لب قرمز بلدم. بعد که رفتم مهمانی دیدم رو دست خوردم. محلی ها رژ لب قرمز هم بلد نیستند. یعنی کلن اگر می خواهی محلی باشی باید در ساده ترین وضع ممکن ظاهر شوی. انگار که داری می روی دانشگاه مثلن. من اما دیشب کشف کردم که می توانم حتی رژ لب قرمز بزنم. که قیافه ام را خیلی زنده تر می کند و دوست کردم هم تایید کرد که بهم می آید. یعنی فکر کنید من یک بیست و پنج ساله ام که دیشب برای اولین بار رژ قرمز زدم. سرخابی و قهوه ای را تجربه کرده بودم، اما قرمز.. یعنی چقدر آدم تعطیلی بودم تا به حال. یا چقدر آدم جوادی دارم می شوم از حالا به بعد. یا هرچه.
.