من از خداحافظی های کِش دار لعنتی بیزارم. از هی مرور خاطرات خوب.. از هی نشخوار کردن گذشته ای که خوب یا بد، ما را رسانده به اینجایی که حالا هستیم.. می دا نم . بعضی آدم ها انگ بعضی لحظه ها هستند. یعنی می خواهم بگویم تا آخر دنیا هم که بروی و هزار هزار دوست و رفیق تازه داشته باشی، یک لحظه هایی یک صدایی توی کله ات می گوید: آخی! فلانی حالا اگر اینجا بود.. بعد اما دلیل نمی شود وقتی داشتی ازش جدا می شدی به تمام این لحظه ها و نبودن های تا ابدش فکر کنی. جاهای خالی همیشه هستند، با شمردن هم کم و زیاد نمی شوند. رفتن را بر آدم ها سخت نکنید. شیره جانشان را نگیرید. نبودن هاشان را به رخشان نکشید. بگذارید نرم و سبک و آرام بروند. بگذارید بروند و حتی پشت سرشان را هم نگاه نکنند. رفتن، همان رفتن است. این طوری فقط رنج کمتری می کشید
.
.
۳ نظر:
مدل پیشرفته تر ِ طرز ِ فکرت رو تو آدمی دیدم که هیچ وقت اگر احساس خوبی نسبت به کسی داشته باشه بهش نمی گه و در عوض اگر عیبی به نظرش بیاد سریع ایراد میگیره، استدلالش هم اینه که اگر این کار رو نکنه وابستگی ایجاد میشه و اگر یه روز اتفاقی قرار باشه باعث فاصله بشه جدایی سخت میشه.
شاید تو ندیده باشی ولی من خوب میدونم زندگی کردن با این آدما چجوریه... وحشتناکه.
من نه اون شکلی و نه اینی که تو میگی رو نمی پسندم. اگر تو سکانس خداحافظی فیلم پیانیست قرار بگیرم و قرار باشه برای آخرین بار کسانی که دوستشون دارمو ببینم پشتمو نمیکنم برم که رنج کمتری بکشم! در آغوش میگیرمشون و بهشون میگم که چقدر برام عزیزند چون در اون لحظه نیاز دارم به این کار. من روابطم رو مهندسی نمیکنم که چرتکه بندازم و محسابه کنم الان چی کار باید بکنم و چی بگم که از نظر راحتی برای خودم و طرف مقابل بهینه ترین حالت باشه، این کار اغلب باعث سرپوش کذاشتن روی ابراز احساسات میشه و بعدها به شکل حسرت باهامون می مونه.
به کنار از همه ی اینها یادآوری لحظات قبول دارم جدایی رو سخت تر میکنه. ولی شیره ی جان کسی رو نمی گیره. در عوض چیزی بهش میده که خیلی ارزش داره. چیزی که بعدها ارزش خودشو نشون میده.
دوست داشتم کامنتت رو.. قبول دارم حرفاتو یعنی
من یکی ام مثل اون که تو کامنت اول تو بند اول توضیح داده شده ولی دوست ندارم اینطوری باشم چون نتیجه اش شده تنهایی, حالم از این وضعیت به هم میخوره ...
ارسال یک نظر