یک عادت خوبی دارد مد می شود در دانشکده فنی، که دخترها به جای مقنعه شالهای رنگی می پوشند. بعد باید اینجا باشید تا ببینید دنیا چه همه مهربان می شود با چشم آدم. بس که شال قشنگ تر است و زنده تر و خنک تر. بس که لَخت است و وِلو می شود روی خطوط نرم شانه ها.
شال خوب است کلا. ریشه دارد، دنباله دارد و بازی زیاد می شود در آورد باهاش. جور-واجورتر می شود سوارش کرد روی سر. خوبترش این است که حس خفه شدگی به آدم نمی دهد، بس که گردن آدم رهاست. که هوا می خورد.
اینکه می گویم دارد مد می شود، یعنی مثلا از هر بیست دختر، یک نفر شال می پوشد. می شود پنج درصد یعنی. شاید کم به نظر بیاید اما به نظرم برای شروع فصل گرما کم نیست. جالبی اش در این است که مثل یک پیمان نانوشته، همه از این شال های نخی تی تی می پوشند. شاید به تازگی تبصره ای در آیین نامه دانشگاه اضافه کرده باشند که شال تی تی موردی ندارد. شاید هم اصلا همین برادران نگهبان دم در به تصویبش رسانده باشند. بس که ما ارگان گیر-بده دیگری در دانشکده مان نداریم. البته قبل ترها حاج آقای دفتر نهاد هم گاهی بنا بر وظیفه شرعی، دخترکان بیچاره را خفت می فرمودند که چرا جوراب نپوشیدی. یادش به خیر. قبل از تردد، راهروها را می پاییدیم که حاجی آن دور و برها نباشد و گاهی بی هوا سبز می شد جلویمان و می گفت خانم در آیین نامه دانشگاه ذکر شده که باید جوراب بپوشید و من هم همیشه اصرار می کردم که چنین نکته ای ذکر نشده و تازه کفش من رویه دارد (و اینکه شما با اینکه پای مرا نمی بینید می پرسید چرا جوراب نپوشیده ای انگار بپرسی که چرا زیرِ شلوارت شورت نپوشیده ای). پر واضح است که داخل پرانتز را بعد که حاجی می رفت به دوستم می گفتم. البته از آنجایی که حاج آقا اهل تقوا هستند و سرشان همیشه زیر است و نگاهشان روی پاها فقط می چرخد، روی جوراب تمرکز دارند. یک جوری تخصصشان جوراب است یعنی. تازه به گمانم امسال کمی فرق دارد با سال های پیش. احتمالا حاج آقا گمان می کنند اگر دانشجوها شال بپوشند، خیلی چیزها یادشان می رود. خوبی اش در این است که ما شال می پوشیم و چیزی هم یادمان نمی رود.
ختمش کنیم همین جا به این جمله که: شال خوب است. شال نخی تی تی خوب است. رنگ های هیجان انگیز جیغ دارد. رنگ های خنک دارد. رنگ های تیره دِپسُرده دارد. قدر یک جعبه مداد رنگی هفتاد و دو رنگه، رنگ دارد اصلا..
.