تاكيدش روي آسمان نيست

من كلا انسانِ ‌دهنده‌اي هستم. البته نه آن دهنده‌اي كه شما تصور مي‌كنيد. دهنده به معناي شِر و پابليش-كننده. كه يعني لذت شادي‌هايم را تنهايي دوست ندارم. حتي زيبايي غم‌ها را هم. كلا لحظه‌هايم را،‌ از هر جنس، دوست دارم شريك شوم. حالا اينكه اين دهندگي مي‌تواند خوب باشد، يا مخرب باشد، يا اگر خوب مهار نشود، روي اعصاب باشد و چه و چه و چه موضوعي‌ست كه خودش يك پست مجزا مي‌طلبد.
الان مي‌خواستم بگويم به عنوان يك انسان دهنده، يكي از بزرگ‌ترين لذت‌هاي كوچك زندگي من، شر كردن عكس در گودر است. يعني هر تصويري كه مسببات انبساط روحي‌ام را فراهم كند‌، بي وقفه پابليش مي‌شود. اصلا انگار با همان پابليش كردن است كه تصوير كامل مي‌شود. كه همان لبخند گل و گشادي كه معمولا ازش حرف مي‌زنم، پهن مي شود روي صورتم.
امشب براي اولين بار، عكسي را دوست داشتم و دلم نخواست پابليش‌اش كنم. دوستش ‌داشتم و پنهان‌كردنم آمد. فولدرتوي فولدر ساختنم آمد. دستپاچه ذخيره‌ كردنم آمد و حتي حيفم آمد بگذارمش بك‌گراند دِسكتاپم. يعني مدام مي‌روم در آن فولدرهاي تو در تو و براي خودم نگاهش مي‌كنم. نگاهش مي‌كنم با خيال راحت كه حيفش نكرده‌ام. حرامش نكرده‌ام با سپردن به نگاه‌هايي كه نمي‌فهمندش. يعني مي‌خواهم تاكيد كنم كه دارم هي تنهايي نگاهش مي كنم و از اين تنهايي لذت بردن، لذت هم مي‌برم! حالا تازه دارم مي‌فهمم آدم‌هاي غيردهنده را. دارم مي‌فهمم كه سرك كشيدن در نهفته‌هاشان چطور مي‌تواند پريشان‌شان كند و نامطمئن و چطور مي تواند متزلزل كند ستون‌هاي امنِ آرامش‌شان را.
بعد از آنجايي كه من انساني هستم دهنده، اين پنهان-كاري دارد آزارم هم مي‌دهد. مثل يك حسِ سنگينِ پيمان‌شكني.. روراست باشم، عذاب وجدان دارم. اين است كه‌ خواستم لااقل بيايم و اينجا بنويسم‌اش. بنويسم كه عكس محبوب من، تصوير يك عالمه لامپ است كه از آسمان آويزانند. از يك آسمان ابري. بعد توي هر كدام از لامپ ها خاك است و از ميان خاك ها برگ هاي سبز قد كشيده اند. حواستان باشد كه تاكيد روي آسمان نيست ها. تاكيد روي لامپ هاي معلق است و باز تاكيدترش روي يكي از لامپ هاست كه نزديك لنز است و تقريبا نيمي از تصوير را مي‌پوشاند.
فقط خواستم نوشته‌باشم‌اش تا حالا با دلي آرام و قلبي مطمئن تا سپيده سحر تنهاي تنها تماشايش كنم
.