سال نو هم؟

دیشب را به سیزده-به-در در حیاط خانه یکی از دوستان گذراندیم و سید خلیل و مستان سلام می کنند و تخمه و ذغال و بال کبابی و حوض پر از آب و شلم و خلاصه از این پیک نیک های درون چهاردیواری و از همان دیشب دانستم که بعله، حالم انگار خراب است. بس که رخوت-ناکی داشت موج می زد در تنم و بس که کمرم تیر می کشید و خلاصه دیشب که گذشت
امروز هم از صبح به زورِ قهوه و حمام آب داغ و میک-آپ و خلاصه هر ترفندی که می دانستم، نشاط و انرژی تزریق کردم به خودم که یعنی باباجان اولین روز کاری سال جدید را محکم شروع کن و این حرف ها. بماند که بعد از این همه رنگ پوست صورتم همچنان زرد ماند و آن هم زردی که انگار دانه های ریز ارزن پاشیده باشند رویش و لب هایم هم همچنان به سفید گچی می زد.. بس که در این بعضی روزها آرایش اصلا روی پوست نمی نشیند لامصب.
بگذریم. تا خودم را جمع و جور کردم ساعت ده شد و رسیدم دانشگاه و درِ اتاق استادم را زدم و با لحنی شل و وارفته تر از همیشه سلامی کردم و انگارکه کلمه گران باشد، با دست و گوشه ابرو اشاره ای به کتابخانه اش کردم که یعنی اجازه هست؟ جناب آقای استاد به حالت نیم خیز و با حرکت دست: بفرمایین
دو-سه تا کتاب از قفسه بالا برداشتم و دیدم کمرم تیر می کشد و سرم گیج می رود، درنتیجه مبل چرمی کنار قفسه را چرخاندم به سمت کتاب ها و چهارزانو رویش نشستم و کتاب ها را از فقسه بر می داشتم و دانه دانه ورق می زدم و این وسط یکهو حواس مبارک به کار افتاد که.. بعله! سال نو را تبریک نگفتم به استاد. هه! تمام انرژی و هَپینِس وجودم را یکجا جمع کردم، انگشتم را روی سطری که می خواندم به حالت نشانه نگه داشتم و سرم را برای یک لحظه بلند کردم و گفتم سال نو هم مبارک باشه
نات اِ گود جاب
حرکت بدن و لحن کلامم بیشتر مناسب مثلا چنین جمله ای بود: میشه پنجره را ببندید؟
دانشجوی دکترای استاد از خنده پهن شده بود و احساس کردم اینجا دیگرجای من نیست
چندتا از کتاب ها را برداشتم و زود فلنگ را بستم