شبها خواب ایران را می بینم. اینکه برگشته ام و به اندازه کافی سوغاتی ندارم. خیلی سخت است سوغاتی خریدن. آدم وقت ندارد. پول ندارد. اصلن یک وضعی. دیشب خواب می دیدم که حسین و علیرضا آمده اند کمک چمدان هایم را از پله های خانه مان بیارند بالا.. بعد من همه اش توی کله ام هست که برای علیرضا سوغاتی خریدم برای حسین نه. پسرونه کم دارم. یاد سفرهای مکه کربلای مامان می افتم که می آمد چمدانش را باز می کرد سوغاتی ها را می ریخت بیرون، میگفت اینها را مردونه خریدم، اینها را زنونه.. مردونه ها اکثرن دمپایی بود و پیرهن مردانه، زنونه ها پارچه و روسری و ملافه. دیشب توی خواب فکر می کردم که باید یک پسرونه برای حسین دست و پا کنم. نمی شد اما. بعدترش چمدان را باز کرده بودم و لباس هایی که برای خودم خریده بودم بر می داشتم می گفتم این یکی را می دهم به فلانی، اندازه اش می شود. آن یکی باشد برای زن بهمانی.. من می روم بعدن برای خودم می خرم باز. بعد یعنی تنها دغدغه ام همین بود ها. خیلی هم شدید و مهم. فقط توی خواب نیست البته! در بیداری هم همین است. با هر آدمی که قرار می گذارم توی فیس بوک یا جای دیگر، می آید توی کله ام که سوغاتی ندارم. وضعیت درامی ست خلاصه. یاد هدیه هایی می افتم که گروگر قبل رفتن برایم خریدند ملت، حالم بدتر می شود. مطمئنم خیلی هاشان هیچ ایده ای ندارند که من چقدر اینجا سرم شلوغ است. شلوغِ مزخرفی ست واقعن. سوپرمارکت نمی رسم بروم. یک سفارت می خواهم بروم بیست روز است وقت نمی شود. اگر اسباب کشی م قبل از رفتنم باشد که به هیچ خرید دیگری نمی رسم. اگر نباشد شاید بتوانم کمی خرده ریزه بخرم باز.

.