دوشنبه، دی ۰۵، ۱۳۹۰

جفتشون تروتمیز و خوش تیپن. من که اومدم اینجا بودن. هنوز هم هستن. حواسم بهشون نبود. ولی خب صداشون میان گاهی.. پسره از ونکوور اومده.. می خواد با دختره ازدواج کنه ببرتش.. دارن آشنا می شن.. به هم میگن شما.. دختره مومن هست انگار.. مثل قبلنای من.. پسره می خواد تاثیر مثبت بذاره، می گه من دو سال پیش که رفتم کانادا نماز می خوندم.. نمی دونم چرا می خواد تاثیر مثبت بذاره؟ چرا باید تاثیر مثبت بذاره واقعن؟ دلم نمی خواد گوش کنم بهشون.. مکالمشون، فضاشون، استرس و تنش داره.. حواس خودمو پرت می کنم.. بعد نیم ساعت باز صداشون بلند میشه.. دختره میگه آخه به مامانم چی بگم؟ نمیشه عکس نفرستم واسه شون که؟ فیس بوکو چی کار کنم؟ پسره میگه به خاطر فیس بوک می خوای روسری سرت کنی؟ باز صداشون یواش میشه.. می تونم گوش نکنم.. ولی کلن یک ساعتی هست که کلمه های نماز و روسری به گوشم می خوره.. و کلمه شما..
.

۴ نظر:

m.b گفت...

in ghadr ke man bloget ro az
bar hastam
mah be mah va post be post khandam
mitonam begam kdam potet
copy shode az kdam blogger ast
tasir ?
nagoo nakhandi
nemidani .
nokte ro nagerftie va bahse digari ro aghaz kardi
gerftane nokte mohem bod
bahs kardan ba adamha bi tasire
belakhas ke mesle mar hame chiz ro ba ham ghati mikonan va engari javab az toye astineshan dar avadand

manade kalafe sar dar goom hame chiz ra ba ham ghati mikonan
man digar javabet ro nemikhonam
akharin harf
khodet bash

s3m گفت...

پوفـــــــــــــــــــــــــ

s3m گفت...

کی میشه بزرگ شیم؟
هوم؟

خودم رو میگم و اون دوتا فنچ عاشق را :پی

solo گفت...

ای بابا