از این خریت های این را به اون معرفی کن و آن را با این آشنا کن در زندگی تان مرتکب شده اید؟ من مرتکب شده ام. یعنی وقتی یک آدمی دغدغه اولش در زندگی این است که یک پارتنر مناسب برای خودش پیدا کند و یک پارتنر مناسبی هم این طرف هست که دغدغه اش همان است، خوب منی که این وسطم و دغدغه ی اولم این نیست، برای اینکه اولن از غرغرهای هردوطرف مبنی بر بی همزبانی و این حرف ها خلاص شوم، دومن آدم ها را به آنچه می خواهند برسانم، سومن و مهمترینن هم ارضای کرم های شخصی درونی ست فکر کنم؛ که من این مهم را برعهده می گیرم. بعد؟ دیدی چه استرسی آدم را می گیرد آن هنگام که دو طرف چشم بسته و بنا به اعتمادی که به تو دارند به هم نزدیک می شوند و در آن مرحله ای از رابطه اند که دنیا بهشت است و آدمه فرشته است و این حرف ها؟ این مرحله برای ناظر سومی مثل من خیلی سخت است. چون از هردوطرف همه جور رفتار و افکار و اینهایی دیده ام دیگر! می دانم که هیچ کدام آن فرشته ای که دیگری حالا برای خودش ساخته نیستند. بعد استرسم می گیرد خب. اصولن موضوع عجیبی هم نیست که آدم ها دو-سه ماه اول چشم بسته در هم شیرجه بزنند. یعنی می خواهم بگویم خیلی مشکلات هست که آن اول ها نیست و بعدتر، کم کم خودش را نشان می دهد. یعنی حالا دارم به خودم دلداری می دهم که اگر این دوتا آدم بی واسطه تو هم با هم آشنا شده بودند همین طور چشم بسته می رفتند جلو لابد. هیچ ربطی هم به وجود من ندارد. به من چه اصلن؟ فوقش آخرش هر دوتا با مخ می خورند زمین. چه کارشان کنم خب؟
.