از دیروز هی هزار بار از خودم پرسیدم که چرا این بار این همه سخت تر است؟ که این همه اشک ناگهان از کجاست؟ که چرا این منِ به زانو درآمده این همه برای خودم غریبه است؟ که چرا هی هرچه صاف تر می ایستم بغضم بیشتر می شکند. که هرچه محکم تر قدم بر می دارم پشت زانوهام بیشتر می لرزد؟
اصلن این طور تمام شدن ها مسخره است. رابطه ها باید محکم تمام شوند. باید از درون بپاشند. نمی دانید چه همه سخت است ته نگاه آدم ها کشش و اعتماد گره بخورد.. اما همه چیز تمام شود. یعنی یک جورِ ناگهانِ بدی. یک طورِ ناباورانه مزخرفی. یک طور عنکبوتی ای. یک جوری که آدم را یاد خاله بازی های بچگی می اندازد. که یعنی حالا بازی تمام و هر که دست در دست مامان و بابا برود خانه راست راستی خودش.
..
چه همه آن صدای افسرده پای گوشی برای آدم غریبه می شود ناگهان. چه همه دنبال مردی می گردی که می شناختی. چه همه پیدایش نمی کنی.
اصلن انگار از اول چنین کسی نبوده.
بوده؟
.