عطر طالبی

یک خانم پیری جلوی ماشینم را گرفت تا سوارش کنم. یک عالمه کیسه خرید دستش بود. می دانستم که خطرناک است و ممکن است در کیفش چاقو داشته باشد یا تفنگ حتی. می دانستم ممکن است بخواهد ماشینم را بدزدد یا حتی خودم را هم. ده قدم تا مقصدم بیشتر نمانده بودم و می دانستم این ده قدم ماشین سواری کمکی بهش نمی کند. اما ایستادم. سوارش کردم. کیسه های خرید را با حوصله می چید روی صندلی عقب ماشین. یک تاکسی زرد پشت سرم بوق می زد. خانمه نگران نبود. من هم. من داشتم فکر می کردم که زندگی سخت است واقعا. خانمه داشت فکر می کرد طالبی را باید روی پایش نگه دارد. من داشتم فکر می کردم که از بچگی عاشق بوی طالبی بودم، هستم هنوز. پرسیدم خانه اش کجاست. گفت. مقصدم را رد کردم تا خانمه را برسانم. شاید اگر طالبی نخریده بود همان جا پیاده اش کرده بودم. پیاده اش نکردم ولی. جلوتر یک خانم پیرتری ایستاده بود. یک عصا دستش بود. دست تکان داد که سوارش کنیم. سوارش کردیم. مهربان شده بودم آنروز. قیافه ام اصلا شبیه به دخترهای مهربان نبود اما. بیشتر یک خوشگل بداخلاق بودم تا مهربان. اما هردوتا خانم پیر را رساندم در خانه هاشان. داشتم فکر می کردم که زندگی شان حتما تا به حال به اندازه کافی سخت بوده. داشتم فکر می کردم گناه دارند گرما هم بخورند. که کیسه های سنگین دستشان بگیرند. داشتم فکر می کردم زندگی به اندازه کافی سخت هست. داشتم فقط به همین فکر می کردم.
.