جایی باید باشد

انگار بیست و پنج سال زندگی را چپانده باشم در یک کوله پشتی.. انگار روی شانه هایم باشد.. هر روز، هر شب.. بیست و پنج سال خیلی سنگین است، نیست؟.. کسی باید باشد که کوله را از پشتم بردارد.. جایی باید باشد که بتوانم بارم را بگذارم زمین، که بنشینم پایم را دراز کنم بگویم آخیش!.. کسی باید باشد که کوله پشتی را باز کند، که لحظه لحظه زندگی م را بکشد بیرون و پخش اتاق کند.. که گرد و خاک یک سری ش را بگیرد، بچیند سر طاقچه.. کپک زده ها و دوست نداشتنی ها را بپچاند در یک کیسه سیاه بزرگ.. یک لحظه هاییش را طلا بگیرد، بکوبد به دیوار.. جایی را باید داشته باشم که کیسه بزرگ سیاه را بگذارم پشت درش.. هوم؟
.