دو سالانه

من برای خسرو شکیبایی دیر گریه کردم. وقتی او مرد ایران نبودم. یک جور سرخوشِ بی اینترنت بی تلویزیونِ.. یک جورِ خیلی خوبی توی ابرها بودم برای خودم. یک گوشه امن دنیا داشتم مرهم می گذاشتم روی زخم هام. یک شبهایی که تا صبح آسمان سیاهش پر از ستاره و مناره بود. یک شبهایی که طاق باز می خوابیدم روی سنگ های سفید و تخم چشم هام را می دوختم به ستاره های آسمان. یک روزهایی که تکیه می دادم به ستون های سنگی خنک و کلمه می بافتم و خوشبخت بودم. یک جایی بودم که دنیا تخت و امن و آرام بود. یک جایی که دور و برم پر از دشداشه سفید بود و خرماهای سیاه. یک جوری قد کشیده بودم انگار.
بعد؟ زنگ زدم به یکی از دوست ترین هام که یعنی مثلا من حالم خوب است و تو هم شریک.. هنوز سلام نگفته بودم که شنیدم: خسرو شکیبایی مرد! من همین جمله را شنیدم فقط. بعدترش صدای اذان از بلندگوها آمد و صدای دوستم دیگر نیامد.
من همین جمله را شنیدم از آن روزهایی که لابد مدیا پر بود از عکس و صدای خسروشکیبایی. یادم هست که آهنگ هام را هی گشتم و گشتم و هیچ صدایی ازش همراهم نبود. یادم هست که وقتی برگشتم دیگر هیچ حرفی از خسروشکیبایی نبود و به هرکس می گفتم: راستی فلان.. یک آره ی کش دار تحویلم می داد فقط.
بعدترش؟ یادم نیست چه روزی بود، یادم هست اما که بی ربط ترین روزِ ممکن بود، که یک صدایی از شکیبایی تصادفن در یک فولدری که نباید، پیداش شد و من یک مرتبه بین یک سری آهنگ سنتی هیجان انگیز بالا پایین بپران، صدای شکیبایی را شنیدم و آن اتفاقی که باید، افتاد بالاخره. یک دل سیر اشک ریختم.
.