گربه سانان

در شرکت یک دوست پیدا کردم. دوستم پسری ست گربه سان. نگاهش که می کنم یاد گربه های کمین کرده در تاریکیِ کوچه پس کوچه های تهران می افتم که چشمهای روشنشان در سیاهی برق می زند. چشم های روشنِ گربه سانش برق می زند. موقعیت سازمانی ش شبیه به من است اما در یک بخش دیگر. بعد ما همکار جیک تو جیک از آب در آمدیم چون یک پروژه مشترک برایمان تعریف شده. بعد ظاهرن داریم پروژه انجام می دهیم، باطنن او دارد پته سازمان را برای من میریزد روی آب. از اینکه کی با کی دشمن است و کی چقدر حقوق می گیرد و چرا و کلاس کاری کدام واحدها بیشتر است و اینها. با این اطلاعات احساس بهتری دارم. از آن گنگ و گولی اولیه در آمدم و حالا تک تک رفتارهای کوچک آدم ها برایم معنا دار است. دوست گربه سانم می خواهد با من بیاید فرانسه حتی. یعنی اینقدر بهمان دارد خوش می گذرد. البته اینها همه اش در حد تئوری پردازی های ساعت های چای و استراحت میان کار است. نصف زمان مفید کاری مان را هم داریم با هم سر شکل جدول و کادر صفحه دعوا می کنیم. بس که سلیقه مان با هم فرق دارد و متاسفانه باید خروجی کارهامان شبیه به هم باشد. برداشته دور جدول را کادر سه خطه زده آخر. بعد همین طور هم عکس سوسیس کالباس چسبانده روی جلد دستورالعمل. اصرار هم دارد که خوشگل شده! من؟ ته برعکس اویم. جدول هام عبارتند از چهار خطر نازک ساده. چهار خط. نه بیشتر. برای سطر و ستون های جدول هایم خط نمی گذارم حتی. جدول باید سفید و دلباز و قشنگ باشد. او اما این را نمی فهمد. از طرفی دلم هم برایش می سوزد. چون زور من بیشتر است و او گناه دارد. اما آخه عکس ناگت مرغ؟!؟!
.