آنجایی که فنر احساس در می رود

لازم نيست مرا دوست داشته باشی من تو را به اندازه‌ی هر دومان دوست دارم*
جمله معروف و قشنگ آقای معروفی. که برای بیشتر آدم ها یاد آور این عشق های اسطوره ایه که ادعا می کنیم فقط توی کتاب ها پیدا میشه، ولی هر کدوم کمابیش مدتی باهاش دست و پنجه نرم کردیم. عشق های اسطوره ای مال کتاب ها نیست فقط. اتفاقن دم دستی ترین نوع دوست داشتنه. راحت ترین و چشم بسته ترین فرم عاشق شدنه. از من اگه بپرسین می گم بیشتر یه حس درونیه که یکهو گریبان یه آدم بیرونی رو می گیره. معمولا جرقه اش هم جایی روشن می شه که شناختمون از آدمه هنوز خیلی سطحیه. خیلی وقت ها هم طرف بی ربط ترین آدم ممکنه حتی. اما جرقه هه روشن شده. تو عاشق شدی و می خوای عاشقی کنی. تو عاشق شدی و فکر می کنی همین کافیه. فکر می کنی آسمون به زمین بیاد و زمین به آسمون بره تو عاشق می مونی. شک نداری که احساست ابدیه. بعد؟ هی می شینی با خودت پرو بالش می دی. هی لی لی به لالاش می ذاری. هی آدمه رو برمی داری می کاری وسط رویاهات. آدمه؟ آدمه بی گناهه. تو داری رابطه رو خراب می کنی. تو داری به اندازه هر دوتان، دوستش می داری. داری جای اون هم عاشقی می کنی. اون هنوز جرقه نزده تو داری باد می زنی. هی باد می زنی و خودت بیشتر گر می گیری. اون اما توی نطفه خفه میشه. بعد؟ اون شده آدم بده. تو شدی اونی که سوخته. عشقه؟ تموم میشه زود یا دیر. عشقه می سوزه. از تو هم یه مشت خاکستر می مونه و یه عالم زخم.
با حفظ تمام مراتب احترام برای عباس معروفی، حالا من می خوام بگم: آقا، خانم! لازم است مرا دوست داشته باشی. دوست داشتن شما لازم است. به خودم: شما هم زحمت نکش لطفن. جای خودت فقط دوسش داشته باش. نزن همه چی رو خراب نکن.
.