نمی توانم دیگر. خسته شدم از بس آدمِ روزهای سخت کسانی بودم که در روزهای خوبشان هیچ سهمی نداشتم. که در روزهای سختم هیچ جایی نداشتند. نمی توانم مثل قبل دلتنگی آدم ها را بگذارم اولویت صفر زندگی م. قبلتر؟ قبلتر خوبتر بودم. مرهم بودم برای هر زخمی. چاره می شدم برای هر چه کنمی. باور کرده بودم رسالت من در دنیا همین ستون بودن است. فکر می کردم کل دنیا و سختی هاش می ارزد به اینکه همراهِ روزهای سخت آدمی باشم. به خواب هم نمی دیدم به این زودی رها کنم. به این زودی رها شوم.
دیدی حالا؟ مهربان هم نیستم دیگر. تو که عاشق مهربانی م بودی.. خوب شد نماندی. خوب شد نماندی.
.