به مویه های غریبانه قصه پردازم

داشتم در میدان شتله راه میرفتم. میدان که نه. در مترو. مترو میدان شتله قیامت کبری ست. کلی خط قرار است بهم وصل شوند. تونل پشت تونل پله پشت پله. آسانسور کنار آسانسور.. بعد یک جایی آن وسط هست که از یک سری پله می آیی پایین میبینی اوه یک گروهی دارند ساز میزنند. همیشه خدا. خیلی هم طبیعی. امروز از پله ها که آمدم پایین با قدم های بلند و روان و مطمئن از بین ده-دوازده ویولونیست داشتم رد میشدم که یک بند نامرئی یک جایی درونم هی پیچید و پیچید و قدم هام شل شد و سرعتم به صفر رسید و کم کم در-ماندم. خشکم زد. نمیدانم چه. همان آهنگ بود آخر. همانکه نمیدانم اسمش چیست اما نمیشد طلایه سازش را دستش بگیرد و این یکی را نزند. یا با همین قطعه شروع میکرد یا از درسهای سخت تازه که خسته میشد این یکی را میزد.. صدای ویالن که به جای خود، این قطعه با صدای ویولن اصلن ملودی خانه ی امیرآباد است. تابستانها که پنجره باز است از سرکوچه میشنوی ش.. یعنی صدای هرروزه ی خانه مان، صدا نه البته، صدا میتواند صدای کولر هم باشد،  موزیک هرروزه ی خانه مان. بله. این درست است. موزیک هرروزه ی خانه امیرآباد. موسیقی متن فیلم زندگی م بود که وسط ایستگاه مترو نواخته میشد. آن هم با ده تا ویولون. رسا. طنین انداز. سُر خوردم بین جمعیت. اشک هام از چانه ام چک چک روان شد. آن هم اشک سیاه. چون من ریمل ضد آب نمیگیرم. زن گریه رو باید سیاه باشد بنظرم. آرایشش راه بیافتد. از چانه اش بچکد پایین. 

نمیدانم میفهمید از چه حرف میزنم یا نه. نمیدانم اصلن خواهر داشته اید در زندگی؟ اصلن خواهرتان مثل طلایه ما کم حرف بوده؟ اصلن شده صدای ساز خواهرتان را بیشتر از صدای خودش شنیده باشید؟ صدا چیز دیگری ست. هزاری هم هرروز چت و ایمیل بازی کند آدم صدا نمیشود. تازه این ملودی.. خیلی بیشتر از صداست.. صدای خواهر آدم شاید چرت و پرت هم زیاد بگوید. صدای ساز خواهر آدم ولی مثل دیوان حافظ است. ممکن است یکی بد از روی شعرها بخواند. اما شعرها آنجاست. زیبا و عمیق و ماندگار. انگار تمام روزمره های بدون دیالوگ خانه مان روی این آهنگ سوار باشند. ریتم حرکت یکنواخت مامان وقتی لباسها را اتو میکشد.. تکان های ریز ابروی بابا وقتی با فاصله به صفحه کتاب خیره شده و هزارهزار تصویر دیگر برای من روی این قطعه سوارند.  

بعد.

اولین ساز کوچولوش رو طلایه وقتی خرید که من ده ساله بودم. حالا سه سال تا سی سالگی دارم. این همه سال سکوت ها و حرکت ها و تصویرها و خاطره های زندگی مون روی قطعه های کلاسیک موسیقی ضبط شده. امروز فهمیدم یعنی چی. امروز از فرشته کوچیک دوست داشتنی م ممنونم. با اینکه فیلم آخرین اجراش رو هنوز برام نفرستاده. 

بعدتر.

این روزها در آن دوره شکنندگی و دنیا-تیره و تاریِ قبل از تغییر فازهای بزرگ زندگی بسر میبرم.
بعدترش.
اینم لینک موزیکه برای کسایی که خواسته بودن.

.

یک قابلمه بزرگ عدسی دارد روی گاز قل قل میکند. گوشم به صدایش هست که ته نگیرد. فردا ظهر و شب دعوتم و بنابراین باید ظهر و شب غذا ببرم. طبعن از من انتظار غذای ایرانی می رود و من یک عدسی کم آب درست میکنم، یک قالب کره درش می اندازم و رویش نعناع داغ می دهم و به عنوان یک پیش غذای ایرانی سرو می کنم و امیدوارم گذار هیچ هم وطنی به جمع نیافتد. لباس هایم دارند در طبقه ی منهای یک در ماشین لباس شویی می گردند و ده دقیقه دیگر کار دارند تا تمام شوند. شامم را خورده ام. ذرت آب پز با نمک و کره. حالا روی تخت دمر افتاده ام و بلیط های برلین را چک می کنم و ساعت همه ش نه و نه دقیقه شب است. یعنی تا دو ساعت دیگر که وقت خواب است عدسی حاضر شده، پست هوا شده، لباس ها روی رخت خشک کن پهن هستند  و من دارم گوشه تختم کتاب می خوانم تا خوابم ببرد. شبها خوابم نمی برد آخر. این خیلی پدیده ی جدیدی ست برای من. دو سه ساعت پهلو به پهلو می شوم و زور میزنم مغزم را خالی کنم. خالی نمیشود. زور زدن البته راه خالی کردن مغز نیست. نوشتن شاید باشد. برای همین حالا دارم می نویسم. تمام کارهایی که از صبح کرده ام شبها در مغزم مرور می شود. خیلی ریزبه ریز و دقیق. مثل داور یک مسابقه ی رقص خودم را نگاه میکنم. معمولن از بالا نگاه می کنم. از وقتی فیلم خودم را در دوربین عابربانک دیده ام زاویه دیدم به خودم عوض شده. از بالا آدم اشراف بیشتری دارد. هی خودم را تماشا میکنم و هی به خودم ایراد میگیرم. چرا شب دمر افتادم روی تخت بجای اینکه لباسها را از روی صندلی ها جمع کنم؟ چرا سر میز غذا وقتی بحث خانه بود نگفتم دنبال خانه جدید میگردم؟ چرا وقتی مدیرم پرسید کارها چطور پیش میرود گفتم بد نیست؟ چرا نگفتم عالی و طبق برنامه؟ چرا وقتی پسر آرژانتینی سر ناهار ازم پرسید اگر برگردی ایران برایت مشکلی پیش نمی آید زیادی توضیح دادم؟ بدم می آید از خودم وقتی راجع به ایران زیادی توضیح می دهم. بعد شب خواب میخواهد بیاید پشت پلک هام اما یک چیزی توی مغزم هی میگوید چرا زیادی توضیح دادی؟ چرا تولد دوست فرانسوی ت را به انگلیسی تبریک گفتی؟ چرا به زن چاقی که صبح در راهرو بهت لبخند زد صبح بخیر نگفتی؟ بعد می آیم پایین مینشینم جای پسر آرژانتینی و خودم را میبینم که با لحن عاصی دارم راجع به ایران زیاد توضیح میدهم. بعد هی خودم را شماتت می کنم. احمقانه است نه؟ میدانم. بعد این وسط یکهو میروم تعطیلات کریسمس پارسال خانه یکی از دوستهام در ایران. داشتیم صحبت می کردیم. من یک جمله ای آن وسط گفتم. نمیدانم چرا اینقدر آن جمله مزخرف لعنتی مهم شده. اما هنوز شبها قبل از خواب خودم را شماتت میکنم که چرا آن جمله را گفتی؟ یا هی از خودم میپرسم چرا امسال درست تمام نشد؟ چرا فرانسه بلند نبودی وقتی آمدی؟ چرا نمیدانستی میخواهی چکار کنی؟ چرا اینقدر دور خودت چرخیدی؟

واقعن سختم است خودم را آنطوری که هستم قبول کنم. جایی که هستم را هی نگاه می کنم. باید خر نباشم و جایی که ازش آمده ام را هم نگاه کنم. از آن گوشه ی مترود دنیا، از ور دل مامان، به حساب جیب بابا، بدون اینکه زبان بلد باشم، بلند شدم هلک هلک آمدم اینجا. هیچ ایده ای نداشتم چقدر اینجا رقابت بیداد میکند. چقدر راحت هزارتا عقب می افتد آدم. حالا بخر و بپز و خانه پیدا کن و زندگی ت را هم به دندان بکش تازه. هی آویزان اتوبوس و مترو هم باش. تهران که بودم بنزین ماشینم را هم پر نمیکردم. خرید توی سرم بخورد. یک سفر تفریحی محض رضای خدا برنامه ریزی نکرده بودم. هر وقت اسم سفر می آمد تنها سوالم از بابا این بود که هتلمان چندستاره دارد. اینها را هم اتفاقن قبل خواب به خودم میگویم. هی میگویم خب این پدر به چی تو باید دل خوش کند بیچاره؟ هی از آن بالا می آیم پایین میروم مینشینم در چشم مامان و بابا و خودِ اخمالوی بُراق(؟) ده-پونزده سال قبلم را میبینم وقتی درجواب بابا که گفته بود عید برویم مشهد، نق زده بودم که من نمیام. چطور دلم آمد؟ شبها قبل خواب هی بخودم میگویم چرا گفتی مشهد نمیام؟ 

شبها هی پهلو به پهلو می شوم. هی از خودم سوال و جواب می کنم. برای همین میخواهم بروم برلین. کنار کسی که تحسینم کند. کسی که بشناسدم و تحسینم کند. خسته شدم ازبس به خودم شک داشتم. ازبس مطمئن نبودم. ازبس دست و دلم از هر حرف و عملی م لرزیده. میخواهم بروم چند شب راحت بخوابم. کاش بروم برلین.

.

از سری هذیان ها

یک.

من ذاتن موجود بی توجهی هستم. یعنی مغزم بطور ناخداگاه تعداد مسائلی را که میشود بهشان بی توجه بود ماکسیمم میکند... بی توجه به آدرس، به اسم، قیافه، سلامتی، قیمت، آینده. اوه آینده. خیلی به سرتاپایم فشار می آید وقت هایی که مجبورم به آینده توجه کنم. متاسفانه هی هم که عمر میگذرد آدم مجبورتر میشود.

مثلن من در حالت عادی انسانی نیستم که به آمدن زمستان توجه کرده، خودم را در برابر سرماخوردگی واکسینه کنم. اما ازآنجایی که شرکتمان واکسن رایگان به کارمندان می زند امروز صبح گوشی تلفن را برداشتم و یک وقت واکسن گرفتم که کاش نمیگرفتم. از نیم ساعت بعدش حالم شروع به بد شدن کرد، تا حالا که نه شب است یک سره هی بدتر شدم. اول سرگیجه و ضعف شدید داشتم بعد شد استخوان درد. آخ همه جانم درد می کند. حالا تب هم بهش اضافه شده. ضمن اینکه دست چپم بالا نمی آید. واکسن را بالای بازویم زده اما کتفم درد میکند لامصب. حالا اخ و پیف و پوف نکنید که چه لوس و ننری ست دختره. خب ننرم. چکار کنم؟ ننری هم اگر واکسن دارد بدهید بزنم درمان شوم.

دو.

استانداردهای مسخره ای برای خودم دارم. تمیزی خانه مثلن. مادامی که کتابها در کتابخانه ام بطور منظمِ افقی عمودی روی هم سوارند، و ملافه ها و توالت از سفیدی می درخشند، صفت متناسب با خانه در لغت-نامه من "تمیز و مرتب" است.حالا گیرم تمام لباس هایم پخش میز و صندلی ها باشد. یا ظرف ها همینجور تلمبار توی ظرف شویی. این است که با اینکه همیشه خانه ام تمیز و مرتب است اما ترس از مهمان دارم. چون بیم آن میرود که به شلختگی و کثیفی متهم شوم. حال آنکه توالت خانه ام برق می زند و ملافه ها مثل برف دست نخورده کوه سفیدند.

.

ا ی م ی ل

یه وقت هایی که ایمل های یاهوم رو فله ای پاک میکنم، یاد اون روزهایی میافتم که در شرکت -تحت امنیت بالای- خیابون گاندی، نوبتی میشستیم پشت تنها کامپیوتر اینترنت دار طبقه و ایمیل های جنب.ش. سبزی رو پاک می کردیم. هم از اینباکس هم از ترش. 

حالا خواستم بگم به یاهوی من ایمیل نزنید لطفن. من سالی یک بار چکش می کنم. آدرس ایمیل وبلاگم رو گذاشتم این کنار.

.

و باز باران، سرشار از نورهای درخشان رنگارنگ بود

لابد حالا که شب شده و من جز از برای خریدن چیپس و دستمال توالت و تعویض ملافه ها از اتاقم بیرون نرفته ام، باید اینجا بنویسم شنبه ی مفیدی نبود. صبح سردرد داشتم. سرم یک جوری پر است این روزها. با اینکه زندگی م آرام است اما چند موج بزرگ یک جایی آنطرف تر هستند که دارند نزدیک می شوند. می دانم که بزودی تلاطم و تشویش باز شروع می شود. همه آنچه امروز آرامم نگه داشته اند یک جور عاریتی ست. زیادِ زیاد سه ماه از هرکدام بیشتر نمانده. حواسم بهشان هست که غافلگیر نشوم. حواسم به اینروزهایم هم هست که تا لبه ی لیوانم را پر کنم از خوشی و سربکشم مدام. خوشی جفتک انداز افسارگسیخته نه ها. خوشیِ آرام نرم. خوشبختی های ساده. از جنس  نفس عمیق در خیابان های خیس بعد از باران. یا نوشیدن یک فنجان چای داغ نعناع در یک روز سرد آفتابی. یا بازی زیرابی رفتن و کشیدن شکم به کف دور و ساکت استخر. 

امروز از صبح یک غم بی وقت زنجیرم کرده بود گوشه ی این تخت فلزی. می خواستم آن همه پست های درفت را کامل کنم و آن همه کار نیمه نصفه را لیست کنم یک جایی که یادم بماند. نشد. نمیدانم. معتادِ در ترکم هنوز. بعد از این همه ماه..

اعتمادم باز به خودم کم شده و به روزگار زیاد. فکر میکردم یکبار که آدم در زندگی ازین فاز بگذرد برای همیشه گذشته. اشتباه می کردم. آدم باید همیشه حواسش به خودش باشد. مراقب باشد که پایش روی زمین بماند و بارش روی شانه خودش. بار زندگیش. بار احساسش. گندهایی که زده را آدم باید خودش جمع کند. خیالش نباید راحت باشد. باید بداند وقتی از خانه امیرآباد کند، کنده. آدم باید معنای کندن را بفهمد که وبال نباشد. باید بفهمد پسرک استخوانی با شانه های پهن و چشم های کوچک نمناک تمام شد. دیگر هیچ جا نیست. حتی اینجایی که بهانه ی اولش، خود او بود. 

یک روز در زندگی، با دماغی شکسته و سری بخیه خورده، باید بفهمی خودت خلبان این هواپیمای تک سرنشین دور شکننده ای.  برج مراقبتی که یک عمر برایش پیغام فرستادی خالی ست. از اول خالی بوده. بفهم لطفن. خواهش می کنم یاد بگیر. قبل از آنکه باز سقوط کنی.

. 

در تست شخصیتم نوشته که آدمِ ماندن نیستم. کاش میشد این را بنویسم سنجاق کنم به پیشانی م. که با من بدنبال لحظه خوب باشید نه رابطه خوب. آدمِ همه راه ها را با یک نفر رفتن نیستم. ولی آدمِ همه راه ها را رفتن هستم. همه راه ها را با یک نفر نمیشود رفت آخر. اصلن اگر دونفر قرار بود در همه سوراخ سنبه های زندگی هم کله کنند چرا دونفر شدند پس؟ به این سوال باید فکر کرد واقعن. خطای آفرینش که نبوده. انگار بخواهی خودت را بزور بچپانی زیر پوست یک آدم دیگر. ازآن بدتر اینکه حس کنی یک نفر میخواهد خودش را بزور بچپاند زیر پوست تو. در هر صورت تاریخ نشان داده که هیچ آدمی در زندگی من ماندگار نمیشود. در بهترین حالت مثل بومرنگ ند. که هرچند رفتن خوب میدانند، باز اما یک روز از یک جا پرت می شوند درست وسط زندگی م.  حالا که خودمانیم، اما من اینقدر به همین بازی بودن و نبودن و پرت کردن و پرت شدن خوشم که نگو. 

.

عشق همیشه در مراجعه است

متناسب با حال و هوای امشبم، یکی از محبوب ترین وبلاگ های دوران عاشقیت بیست و چندی سالگی م رو بهتون معرفی می کنم.  خنده ات شاعرم می کند- کامران

ایناهاش 

یک دیوانه عاشق گاهی درونم پرسه می زند هنوز..

تو را من تو کردم، خودم اما دیگر من نشدم.
.

که درازست ره مقصد و من نو سفرم

بیرون صدای باران می آید. یا من دلم می خواهد فکر کنم صدای باران است. ساعت دیر شب است. من در خانه راحت دورم گوشه تخت دراز کشیده ام و بطرز عجیبی آرامم. آنقدر که دلم نمی آید بخوابم. خیلی ماه بود آرام نبودم. یک وحشت، یک بی قراری گوشه تمام لحظه هایم میپرید انگار. یک تنش بی وقفه مدام. اصلن یادم نمی آید زندگی قبلش چطور بود.. 

میدانید؟ هنوز اینجا تازه ام. هنوز زندگی م را پهن نکردم. ریشه ندواندم.. هنوز مثل یک لاک پشت خانه بدوشم که میخواهد از یک سراشیبی برود بالا. همانقدر کند، همانقدر عقب. همانقدر قدم برداشتن سخت و سنگینم است. همانقدر در چشم برهم زدنی پرت می شوم پایین و باید هزار سال یواش یواش جان بکنم تا برسم سر جای اول. هنوز ذره ذره دارم پوست می اندازم. دارم رعناهای تازه ای می زایم و بزرگ می کنم. که آرامترند. و غریبه تر. 

.

دست منه بر دهنم

یک لطف اجباری دانشگاهمون پارسال در حق من کرد، که یک کنفرانس بزرگ ترتیب داد با موضوع اینکه در ایران چه میگذرد. البته در ایران و افغانستان چه میگذرد. سخنران: رعنا-ویس. دانشجوهای ایرانی و فرانسوی افغاستانی-الاصل. به مدت: سه ساعت. مکان: آمفی تئاتر بزرگ دانشکده. با حضور مدیر گروهمون، مدیر تمام مسترها، حضور اجباری تمام همکلاسی هامون که صد نفر بودند، و حضور افتخاری سفیر افغانستان و جمع همراهانشون و یک عالم آدم دیگه که از زمین سبز شدند احتمالن. زمان: در سرشلوغانه ترین روزهای ترم اول که در کل کلاس کسی نبود که بتونه شبی بیشتر از سه ساعت بخوابه. ازبس پروژه و امتحان و کلاس داشتیم. می تونستم قبول نکنم آیا؟ نمی تونستم. من مجبور شدم. می فهمید؟ مجبور واقعیِ بدبخت اینجاست. اینجا بود. که سه شب پشت هم اصلن نخوابیدم. یعنی اصلن تکون نتونستم بخورم. هیچی نخوردم. فقط برای جیش کردن از روی صندلی م بلند می شدم. می دونید؟ سه ساعت خیلی زیاده. نیم ساعت آدم بخواد حرف بزنه انگار یه عمره، حالا چه برسه به سه ساعت. هزارتا اسلاید داشتیم اوه. کلی اسلاید هم نداشتیم. کلی عدد باید جمع می کردیم. عکس. نقشه.. بماند. آخرش؟ شینیون کرده و ماتیک زده که تق تق رفتم بالای سن، هی شروع کردم به آب رفتن. شونه هام هی آویزون تر شد و پشتم گردتر شد و تن صدام هی بدبخت تر. چرا؟ از بالای سن خیلی چیزا خوب تر معلوم بود. رومو که به سمت بچه ها گردوندم، صدای دستها که قطع شد، اون همه چهره جدی بدون لبخند، اون همه چشم گرد.. از خودم پرسیدم چرا من این بالام؟ چرا من کنار اینا نیستم؟ چرا کسی از اینها کنار من وای نایستاده؟ من اون بالا بودم که سه ساعت دست و پا بزنم تا به اونایی که اون پایین بودن بفهمونم منم مثل شمام. ما هم مثل شماییم. ایران هم مثل صد و نود و پنج تا کشور دیگه، سرزمینی ست که انسان ها درش خانه ها ساخته اند و کارخانه ها ساخته اند و میخرند و می فروشند و می خورند و عشق می ورزند. اما همین که من اون بالا بودم، نشون می داد که مثل اونا  نیستم. که ایران مثل کشورهای اونا نیست. پس من سه ساعت قرار بود چکار کنم؟ سه ساعت قرار بود حس ترحم جمع رو قلقلک بدم فقط. و حس روشنفکری شون رو ارضا کنم و انسان دوستی شون رو. اینها وظایف اصلی من بود که خیلی دیر فهمیدم. وگرنه بجای عکس فرهنگسراها و موزه ها و ساختون های قشنگ قدیمی و تازه، باید فیلم یه سنگسار نشون می دادم و عکس زنهایی که شوهرهاشون کتکشون می زنن و سرشون هوو میارن. نمیدونم. شایدم اصلن اینطوری بهتر حس ترحمشون تحریک شد. چون مسلمن در تمام مدتی که داشتند عکسهای سفره هفت سین و نقاشی های مینیاتور رو نگاه می کردند تصویر سنگسار و زنهای سیاه پوش روبنده دار در ذهنشون بوده. اینطوری من با ماتیک قرمز و لبخند ماستِ وا رفته م مضحک تر بنظر میومدم. در هر صورت دختر ایرانی-فرانسوی که امسال نماینده کشور ایران بود نقش منو انتخاب نکرد. بعد از داریوش و کوروش و ساسانی ها عکس احمدی نژاد و خامنه ای رو نشون داد و از زندان های پر حرف زد و خیابان های خالی و اینکه چند همسری در ایران بطور رسمی تصویب شده تا مردم هرچه بیشتر ازدواج کنند و هرچه بیشتر بچه بدنیا بیاورند و الی آخر. 

سخنرانی ش که تموم شد یکی از بچه ها از ته سالن بلندگو خواست تا سوال بپرسه. گفت بنظرتون چرا ایران، کشوری با این تاریخ و فرهنگ درخشان و اینها، نباید بتونه بمب اتمی داشته باشه درحالیکه کشورهای دیگه ای در منطقه هستند مثل اسرائیل و پاکستان که بمب اتمی دارند. میدونید، از سوال دختره، از مِن ومون کسی که جواب میداد خجالت کشیدم. یاد وقت هایی افتادم که بعضی از دوستان افغانستانی م از وجود نیروهای خارجی تو کشورشون خوشحالی می کردن و من بهشون میگفتم نباید خوشحال باشین. حق شماست که کشور خودتون رو اداره کنید. حق شماست.. شما با از دست دادن حقتون نباید خوشحال باشید. میدونم که شاید الان راه دیگه ای نباشه، اما باید از حالا یک نفس بدوید تا زودتر قد بکشید و حقتون رو پس بگیرید.. دختره که این سوال رو پرسید با خودم فکر کردم چی بسر ما اومده که این سوالو از خودمون نمیپرسیم؟ اگر الان ایران تمام فعالیت های هسته ای ش رو متوقف کنه، من یکی که تا آخر عمر جشنواره میشم از خوشی. و اکثر مردم هم احتمالن همینطور. بس که گره همه مشکهای سیاسی و اقتصادی و کوفتی ما با همین قضیه کور شده. بعد اینجا بود که یک مرتبه فشار تمام تحریم های تمام این سالها رو احساس کردم و صدای شکستن استخون هام رو انگار شنیدم. تازه دوزاریم افتاد که بابا حق مسلم ماست، چطور حواسمون نبوده؟ سرزنش کردم خودمون رو فکر میکنید؟ سرزنش نکردم. چون ما مردم حق های خیلی دم دستی تری داریم که دنبالش بریم. دنبال حق های فردی مون باید بریم اول بعد حق کلمون بعنوان یک ملت. بله. انرژی که سهله، سلاح اتمی هم حق ما هست. این نکته رو ازین به بعد حتمن در سخنرانی هام راجع به ایران اضافه می کنم. اما حقی که اولویتش فعلن بالا نیست. روی فعلنش هم تاکید می کنم. 

بعد از کنفرانس دختره با ویس حرف زده بود. گفته بود که قرار بوده امروز یکی از سخنران ها باشه اما بهش اجازه ندادن. باورم نمیشد. لبنانی-مراکشی بود. قرار بوده راجع به لبنان حرف بزنه. حتی اسمش روی پوسترها بود. میخواسته بگه بنظر اون حزب الله در توسعه و پیشرفت لبنان نقش مثبتی داشته. میگفت میخواستم بگم نظر من اینه و بعضی ها هم اینطوری فکر نمیکنند. نمیدونم با حرفهاش موافق بودم یا نه. چیزی که واضحه من بعنوان یه ایرانی از حزب الله خوشم نمیاد. دانشگاهمون هم بعنوان یه مرکز آموزشی فرانسوی. اما دختره حق داشت حرفش رو بزنه. من بشخصه دلم میخواست حرفهاشو بشنوم. چرا باید از یک نگاه دیگه به موضوع فرار کرد؟ چرا باید کسی باشه که نتونه حرفشو بزنه؟ دختره خیلی گناه داشت. ویس میگفت خیلی عصبانی و غمگین بود. میفهممش. 

من از فرانسه بیزارم. فرانسه ایران دومه و درین شکلی نیست. ایران توسعه یافته. با همون نقصهای فرهنگی. با همان غرورهای بی مورد. همون ملاحظات احمقانه. کل دنیا رو که ندیدم، اما احساس میکنم کلش باید همین باشه. شت.

.

پاره ای توضیحات

از من یک وبلاگ انگلیسی در شده در اینجا. تا حالاش خیلی بابت این خبط فحش خورده ام که قبول دارم حقم است اما وبلاگم را منهدم نمیکنم. داستان وبلاگم داستانِ چند پهلویی ست آخر. یعنی اینطور نبوده که یک روز صبح از خواب بیدار شوم بگویم بروم یک وبلاگ انگلیسی درست کنم بعد بنشینم زور بزنم که با زبان الکن انگلیسی م پست هوا کنم. داستان اینطوری بود که یک روز خودم را دستگیر کردم. که چندماه است هر نوشته ایم که مخاطب داشته انگلیسی بوده. بعضی از مخاطب هام طبعن فارسی نفهم بودند اما مهمترهاشان نه. حالا یک پهلوی داستان همان آدم هایی م هستند که فارسی نمیفهمند و داریم یک بخش بزرگی از هم را از دست میدهیم که خب با انگلیسی نوشتن من یا آنها، آن بخش بزرگ همچنان از دست میرود اما تکه های کوچکی این وسط ها دستمان را میگیرد که در این قحطی همان هم غنیمت است. بعد میرسم به مخاطب های فارسی زبانم که راحت تر بودم برایشان انگلیسی بنویسم که یعنی این نبوده که من راحت تر باشم انگلیسی بنویسم، بلکه راحت تر بودم که فارسی ننویسم. بس که وقتی فارسی نمی نویسد آدم دارد زور میزند. یک زور نهانی هم هست. یعنی یک جایی درون آدم منقبض می شود و آن نرمالوی گریان سانتی مانتال آدم راحت تر مهار می شود. یعنی آنجایی که داری خودت را میچلانی که احساس های افسارگریخته ی خانمان سوز را جمع و جور کنی اگر بخواهی فارسی بنویسی یک خط کافیست که به فنا بروی. اما بردار انگلیسی ده صفحه بنویسشان اصلن آن بخش متمرکز وجودت از روی تراژدی که درش گیر کردی میچرخد روی نگارش و خب طبعن بخاطر بی سوادی در کلمات تراژیک زبان های دیگر انسان از توصیفات جگرسوز باز مانده و مجبور می شود درعوض به آن رشته منطقی کلام بچسبد که در نوشته های فارسی من معمولن میان فوران های احساسی گم می شود. بعد طرف می خواند میبیند وای چقدر تو دختر قدرتمندی هستی. خیلی غیر احساساتی مسئله را برداشتی آنالیز کردی در اوج خونسردی و خلاصه برای منی که چهره بدبخت احساساتی م بسیار در سالهای گذشته پررنگ بوده و رسمن نمیتوانستم هیچ پرده ای رویش بکشم، حالا این نوشتن انگلیسی روتوش خوبی شده که سوارترم می کند بر امور یا دست کم اینطور نشان می دهد. 

داستان البته پهلوهای دیگری هم دارد که از حوصله جمع خارج است. 

حالا اصلن من وبلاگ جدا برای پست های انگلیسی م درست کردم که خواننده هام مجبور نباشند یکی درمیان یا ده تا درمیان از زبان اکابر من بهره مند شوند، اما متاسفانه گوگل-ریدر پست های وبلاگ جدیدم را هم بین پست های این وبلاگ بخورد ملت می دهد که من نمی دانم چطور باید درستش کنم. احتمالن اگر آن-سابسکرایب کنید و باز دوباره دنبالش کنید باید درست شود. مطمئن هم نیستم متاسفانه. آیا کسی از شما بلد نیست چطور فید وبلاگ هام را از هم جدا کنم؟ آیا من باید جدا کنم؟ یا شما باید جدا کنید؟ یا چه؟

.

نمیدانم کی ترکش آدم های قبلی زندگی م از روزمره ام جمع میشود. میدانم البته. هیچ وقت قرار نیست جمع شود. من یک مرضی دارم اصلن که رد آدمها را میگریم همه جا و تا همیشه با خودم می کشم..

از تو هم پاکت سیگارت مانده بود روی میزم و یک سری حرف روی دلم. کلمه ها را برایت نوشتم. سیگارت را هم تا نخ آخر کنار پنجره بزرگ اتاق کوچکم دود کردم که هر دو تلخ بود. مثل همیشه. رد تو همیشه تلخ بود و هست. 

.

که شادی جهان گیری غم لشکر نمی‌ارزد

حقیقت این است که من به آدمهای اطرافم زنجیر شده ام. دنیای من یعنی آدم هام. آدم هایی که میبینم، آدم هایی که می دیدم، آدم هایی که ندیدم و نمی بینم اما میخوانم، آدم هایی که ندیده ام و نمیبینم و نمیخوانم اما میشنوم. دنیای من پر از آدم است. من دختر خیابان ها و کافه ها و بارهای شلوغم. من خوب به آدم ها نگاه کردن را از ده-دوازده سالگی یاد گرفتم که با مداد سیاه روی کاغذهای کاهی طرح های چهل ثانیه ای ازشان می زدم. روزی ده تا آدم، دوازده تا آدم، شاید بیشتر.. من عادت کردم ببینم. آنطوری که من آدم ها را میدیدم کسی نمیدید. آن طور که من حواسم به انحنای ملایم مهره های کمر بابام هست، به مردمک های بیش از حد گرد و سیاه چشم های دخترداییم، به لب های باریک آقا ایرج که زیر سبیل بلند بورش پنهان میکند، به قوز کوچک سمت راست دماغ عموجان کوچیکه، به استخوان کشیده و منحنی بینی هدی، به مچ باریک و ظریف دست فروزان، به گوش های کمی بالای میم، و چه و چه و چه.. 

من زیاد به آدم ها فکر می کنم. من اصلن نمیتوانم به آدم ها فکر نکنم. حواسم نمیتواند جمعشان نباشد. نمیتوانم شکنندگی شان، غمگینی شان، خوشحالی شان و عاشقی شان و دردکشیدنشان و قدکشیدنشان را نبینم. نمی دانم. شاید این مدلم فقط مخصوص آدم ها نباشد. با سیستم ها و فرآیندها هم همینطورم.اولین و تنها کاری که تحت هر عنوان شغلی م کرده ام این بوده که مشکل سیستم را پیدا کنم. همیشه یک جایی یک مشکلی هست. یک چیزی که نمیگذارد همه چیز آرام و نرم و روان باشد. یک چیزی همیشه یک گوشه ای گلوله شده و پشتش عفونت و چرک جمع شده. من همان گلوله را پیدا می کنم. در سیستم ها، در آدم ها. نه اینکه بخواهم پیدا کنم. اصلن یک مدلی تمام ورودی های آن آدم، آن سیستم را در مغزم کنار هم میچینم که برسم به آن گلوله مزاحم. که انگشتم را بگذارم رویش فشار بدهم بگویم ببین، اینجاست. بکن بندازش دور.

مامان از بچگی بهم میگفت تو عاشق لشکر کشی هستی. کلن خیلی بیشتر از آنکه سن و تجربه م قد می دهد آدم میشناسم. بعد آدم های گمنام هم میشناسم. آدم های معمولی. بجایش هیچ آدم معروفی را نمیشناسم. از خواننده، هنرپیشه، کارگردان، نویسنده، دانشمند، سیاستمدار. خیلی کمتر از سن و تجربه ام آدم معروف میشناسم. اما لکشر آدمهای معمولی زندگی م همیشه پر بوده. 

بعد یک وقت هایی هست که بوم غلتان معاشرتهای آدم می افتد روی سراشیبی. نمیدانم از کی چنین حسی دارم. اما دارم. احساس میکنم نمیکشم. انگار دارم زیر دست و پای لشکری که همیشه پشت سرم می آمد له می شوم. بعله. یک وقت هایی در زندگی آدم احساس سرداری را دارد که فراموش شده. که ایستاده، اما لشکری که پشت سرش می تازد، نیاستادند. بعد آدم میرسد به آنجایی که جاده میپیچد، او نمی پیچد. دیگر حتی دلش نمی خواهد در وبلاگش بنویسد. اینقدر آدم گریز یعنی. می رود دفتر کوچک سبزش را پیدا می کند و با دستی لرزان و قلبی جفتک انداز ده صفحه تویش مینویسد و به اندازه صد صفحه هم زار میزند. بعد اما چون ما از آدم هاییم و بازگشت همه مان بسوی آدمهاست،  دو سه شب میگذرد تا ذره ذره ده صفحه را در وبلاگش تایپ کند. که هنوز تمام نشده البته. اما بزودی تمام شده، و از همین شبکه اجتماعی منتشر خواهد شد.

.

نشسته ام کف اتاق و یک جفت بوت تیره ساق بلند گذاشته ام جلوی چشم هام و با بهت و حیرت بهش خیره شده ام. قسمت پایینش را اگر به تنهایی نگاه کنید شبیه یک جفت کفش بد سلیقه ی مردانه ست. آنهایی که احتمالن پدرتان یک جفت دارد و شما در مواجهه ی پدر با دوستانتان همیشه امیدوارید آن یک جفت کفش پایش نباشد و همیشه هم همان است چرا که راحت و خوش پاست و چه و چه و چه. شاید پاشنه اش ده پانزده میلیمتر بلندتر از پاشنه کفش پدرتان باشد، اما رنگ و رویش مو نمی زند. دقیقن همان جاها که کفشِ کهنه رنگش میپرد یا برق می افتد رنگش پریده یا برق افتاده. به همان زمختی و کج و معوجی. خب حالا باز کفش پدرتان را تصور کنید، زبانه کفش (آن تکه پارچه ای که زیر بندهاست) را بگیرید بیاورید تا زیر زانو. به قطری که حتی شلوار پاچه گشاد هم براحتی درش جابگیرد. فکر کردید تمام شد؟ نشد. اگر از کنار به کفش نگاه کنید قلاب های فلزی از هرکجایش آویزان است. مثل کفش های سربازی مثلن. 

این کفش را من ده روز پیش آنلاین برای خودم خریدم و امروز دریافت کردم. البته باید اعتراف کنم که عکس ها به اندازه کافی گویای حقیقت کفش بودند و من اصلن نمی فهمم چرا. چرا خریدمشان واقعن؟ میدانید، حالا بیشتر از اینکه با کفش ها مشکل داشته باشم با خودم دچار مشکل شدم. خسته شدم از دست خودم یعنی. سخت است چنین آدمی بودن این همه سال. می فهمید؟ قضیه فقط قضیه ی کفش نیست. فکر می کنید چند بار پیش آمده که در جواب لاسیدن های یک مرد جوان از خودم پرسیده باشم که من اینجا چکار می کنم و همین طور که حالا به این کفش ها خیره شده ام به چهره مخاطب در کافه یا بار زل زده باشم؟ بعله بلند می شوم با یک آدم هایی می روم سرقرار که مختان سوت می کشد اگر بگویم پس نمیگویم. بعد تا وقتی هم اتفاق نیافتند نمیفهمم که اوه! ایران هم همین بودم. همیشه همینقدر غیر قابل درک بودم برای خودم. دوزاری م اصلن نمی افتد یک وقت هایی که بابا ببین داری چه غلطی میکنی. ببین داری چه میخری. ببین. حواست کجاست دختر؟ 

همیشه که همه چیز کفش نیست آدم برود پس بدهد. همین طوری ابراز عشق می کنم. خانه اجاره می کنم.  قرارداد فسخ می کنم. همین طوری راه می افتم یک جایی را امضا میکنم. مثل آدم هایی که در خواب راه می روند، بعد وسطش از خواب می پرند می بینند اوه اینجا کجاست؟ من کی ام؟ 

.

اگر هالووین را در یکی از کلاب های پاریس جشن گرفتید و دختری تمام شب آن بالا ایستاده بود و با شدت و حرارت روی میز چوبی زیر لامپ قرمز ریتم گرفته بود یا طبل می زد یا نمیدانم چه، بدانید که با چهره ای از من مواجه شده اید. شاید خیلی هم لوس و بیمزه بنظر بیاید اما یکی از مفرح ترین شبهای زندگی م بود. بماند که حواسم نبودم دارم با دست خودم انگشت هایم را میشکنم وجنس میز طبعن از چوب است و این حرکات و ضربه ها برای انواع طبل و جاز طراحی شدند که قرار بوده از پوست لطیف حیوانات باشند. اما حالا که دوروز از آن شب میگذرد و انگشت هایم دیگر درد نمیکند میتوانم بگویم که خوش گذشت. کلن بخواهم بگویم هالووین خیلی به روحیه من سازگار است. با وجود اینکه دختران زیبای شاخ دار را بسیار تحسین کرده و بنظرم جذاب ترین دخترها، دخترهای شاخ دارند، اما برنامه م برای سال بعد دوتا بال  فرشته ای با پرهای سفید روی دوتا کتف هاست. خدایی ش بجز فرشته چه نقش دیگری به انسان ننری چون من می آید؟ هیچی. متاسفانه هیچ وقت در زندگی آنقدر که دلم میخواسته انسان هیجان انگیزی نبودم. و دلم برای معدود انسان هایی که هنوز اعتقاد دارند من هیجان انگیزی هستم بسیار می سوزد. اما متاسفانه کاری هم از دستم برایشان برنمی آید جز اینکه از همین جا اعلام کنم که من یک فرشته لوس با بالهای سفید تکراری بیشتر نیستم و مسئله مسئله ی لباسش نیست. چرا که هزار هزار لباس هیجان انگیز در مغازه ها هست. مسئله منم که از هیچ نقش و حرف حوصله سربری، حوصله ام سر نمی رود و طبق نتایج تست شخصیت یونگ بونگ نمیدانم چه، بنده اصلن موجود نادری نبوده و از گونه من میان انسان ها خصوصن خانم ها فراوان است. 

.