جمعه، آبان ۰۷، ۱۳۸۹

این که می گویند هر آدمی را از روی دوستانش بشناسید؛ مزخرف محض است. لااقل در مورد من اصلن صدق نمی کند.
می توانم بگویم در زندگی م همیشه یک جور پناهِ بی دوست ماندگان بوده ام. بی دوست ماندگان؟ آدم هایی که یک سری ویژگی های نامانوس، نا خوشایند، یا هرچه.. داشته اند، دارند، حالا دیگر ندارند یا چه. البته همه آدم ها یک سری از این ویژگی ها دارند. اما مال بعضی ها بدجوری توی چشم است. یعنی اولین چیزی ست که از آن آدم می بینی. من بهشان می گویم بی دوست ماندگان.
.

۳ نظر:

محـمد گفت...

عالی. منم از همون بی دوست ماندگانم. چند وقته می خوام یه پست بنویسم براش. حالا می نویسم.

S A E E D E H گفت...

بی دوست ماندگان=))))) بش که چند بعدی و مهربون هستی عزیزم:*

دانیال گفت...

فاطمه هم معتقده از این دوست ها زیاد داره!
ولی من همه نوع دوست داشتم، البته اون موقع ها که وقت بیشتری داشتم الان دیگه سخت گیر شدم