جدیدن دارم از آدم هایی خوشم می آید که عصبانی نمی شوند هیچ وقت. از این آدم های صبور خوش اخلاق. یعنی هی از خودم می پرسم مگر میشود آدم اینقدر کم توقع باشد از دیگران؟ این قدردر موقعیت های عصبانی، فقط یک سرِ یک وری تکان بدهد و لبخند بزند. از این لبخندها که خارجی ها وقتی چیزی را نمی فهمند می زنند. بعد نه در دلش، نه پشت سر آدم کف فهمِ عصبانیت برانگیز، فحش بدهد. نه اخم کند. نه مشت بکوبد. نه صدایش را پا به پای انسان نافهم بلند کند. نه بی وقفه استدلال های منطقی بیاورد که حق دارد. و نه هیچ. که همان خنده یواش و سری که تکان می دهد کافی باشد. چقدر آدم دلش یک همچین موجود امنی می خواهد در زندگی. چقدر.
.
.
۲ نظر:
اینایی که تا دو کلمه از یه زبونی یاد میگیرن تو عنوان ِ‌پستاشون به کار می برن!:دی
برای غیر زندگی هم خوبن این آدما :)
ارسال یک نظر