امروز در شرکت بحث قشنگ زیبایی شناسی ای داشتیم سر میز ناهار . بحثمان از شهرها و کشورها شروع شد و رسید به اینکه مثلن دماغ عملی مثل دوبی است. دماغ کج قوز دار مثل پاریس.
با اینکه یک عالم آدم جیغ کشیدند، من دوبی و کانادا را گذاشتم در یک گروه. زیرگروهش می تواند کیش باشد. استانبول و فرانسه را هم در یک گروه دیگر. سرگروهشان می شود شیراز مثلن (سلام سارا) بعد آدم نهایتن دلش بخواهد دو روز برود دوبی جیغ بکشد فقط. هیچ کس دلش نمی خواهد آنجا بماند. (هیچ کس در اینجا یعنی من!) استانبول اما از آن شهرهاست که دلت را باید تا ابد بگذاری کنار اسکله ها و مرغ های دریایی ش. دماغ قوزدار کج هم همین است. نه حالا قوز در حد رشته کوه آلپ ها، از این ناصافی های کوچکی که بیشتر آدم های اورجینال روی دماغشان دارند. می دانید؟ این روزها در تهران گاهی دلم برای استخوان وسط دماغ تنگ می شود. بس که همه آدم های اطراف به جای استخوان، در آن قسمت یک قوس فانتزی دارند فقط. می دانم که دماغ های عملی، دماغ های قشنگ تری هستند و آدم ها با آن دماغ ها، آدم های زیباتری می شوند؛ اما اصالت چهره را می گیرد. یک داستانی یکبار خواندم که مردی عاشق خالیِ ابروی زن زیبایی شده بود. خالی ابرو یعنی رد شکستگی مثلن. روزی که زن به حالت سورپرایز خالی ابروش را دوا درمان کرد، مرد برای همیشه ترکش کرد. من اگر مرد بودم از این مردها می شدم حتمن. اصالت چهره، شهر، آدم یا حالا هرچه، است که جذبم می کند نه کمالش. اصالتش به چشمم زیبا می آید و به دلم می نشیند؛ نه انطباقشان با مدرن ترین الگوهای دنیا.
راجع به چشم هیچ توضیح منطقی ندارم که چرا از چشم های درشت خوشم نمی آید. به نظرم آدم هایی که چشم های درشت دارند، انگار درشان خیلی باز است! آن همه نگاه لخت را آدم کجای دلش بگذارد آخر؟ چشم ها باید کشیده و کوچک باشند. یاد ژاپنی ها می افتید؟ آره مثلن. نمونه های غیر ژاپنی ش را هم زیاد دیده ام از برادران وطنی. اصلن چشم درشت در مردها مانعی برای عاشق شدن من بر آنهاست. (شانستان را امتحان نکنید. جواب نمی دهد) اولین بار که در یک گفتگوی نسبتن رمانتیک شنیدم که چشم هایم درشت است حسابی جا خوردم. فکر کردید راحت زیربار رفتم؟ اشتباه کردید. شمشیرم را از رو کشیدم که هیچم اینطور نیست. بعد برداشتم اسم هرآنچه دختر چشم-درشت که می شناختم ردیف کردم و گفتم پس اینها چی اند؟ بعدتر کاشف به عمل آمد که برداشته بوده چشم های مرا با چشم های خودش مقایسه کرده - که البته دو تا چشم خیلی کوچک کشیده بودند- از آن به بعد یاد گرفتم طوری آرایش کنم که چشم هایم کوچکتر به نظر بیایند.
همه اش را نوشتم، بگذارید این یکی را هم بگویم روی دلم نماند. عاشق سرهای تراشیده ام. یعنی اگر پسری می خواهد مرا بکشد، باید برود موهایش را از ته بتراشد. موی سر تا جایی خوب است که فرم جمجمه را نپوشاند. یعنی قبل از اینکه به یک بند انگشت برسد. بعدتر هرچه بلندتر شود از جذابیت آدمه برای من کاسته می شود.
الان از نظر شما من چی ام؟! یک روانپریش خواب‏آلو؟
.