مثل هر سال، روز تولدم قشنگ‌ترین روز سالمه. فکر کنم دلیلش اینه که اصلن فکر نمی‌کردم این شکلی باشه. یعنی هیچ وقت حدس نمی‌زدم سی و چهار سالگی اینجایی ایستاده باشم که الان هستم. زندگیم رو به کارهایی بپردازم که دوست دارم. که برای اولین بار خودم و واقعن خودم مرکز دنیام نشسته باشم و دست همه عالمو بریده باشم ازش.
زندگی خودمو بکنم، به همه احساساتم میدان بدم برای بروز، همه‌شون رو جشن بگیرم و مهمتر از همه، خودمو برای خودم بودن سرزنش نکنم.
چی بیشتر ازین می‌تونستم برای امسال آرزو کنم؟
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر