میخواهم سرزمینِ خودم باشم، مثل خاکی که کشور فلسطین شد..

بدون شک صبح روزی که در شبکه های بین المللی، به دور از هیاهوهای سیاسی جمهوری اسلامی، خبر به رسمیت شناخته شدن کشور فلسطین را خواندم یکی از شادترین روزهای زندگی م بود. شعفی که خودم را هم غافلگیر کرده بود. شاید اگر ایران بودم خیلی بی توجه از کنار این خبر میگذشتم. شاید حتی فراموشم میشد. نمیدانم. هیچ وقت درمورد درگیری فلسطین و اسرائیل کنجکاو نبودم و حتی نمیدانستم (نمیدانم؟) اختلاف برسر چیست. اما در ذهنم نمونه بارز یک نبرد بی سرانجام بود. مصداق ناتوانی، زجر و ضجه. یک گره کور بود که مطمئن بودم تا ابد کور میماند. برای همین وقتی در یک صبح معمولی بی که منتظر خبر خوبی باشم، بی که اصلن منتظر خبری باشم، در پاراگراف بندی دوستونه ی ساده و باوقار، با جملات روشن و بی طمطراق انگلیسی خواندم که کشور فلسطین به رسمیت شناخته شد، چیزی در اعماق وجودم تکان خورد و فهرست بلند بالای ناممکن ها در ذهنم یک به یک خط خورد. پس می شود ایستاد. پس تن دادن و تسلیم شدن پایان محتوم تمام فشارها نیست. پس صلح و سازش تنها راه حل همه مشکلات نیست. به خودم میبالیدم که پیش از بقیه دنیا فلسطین را به رسمیت شناخته بودم. برای اولین بار در زندگی م احساس کردم که جای درستی بدنیا آمده ام. بالاخره پیروزی خون بر شمشیر پایش را از ادبیات و تاریخ به دنیای زندگان میگذاشت و من نمیتوانستم اشک و لبخند همزمان و ناگهانم را مهار کنم. به مانیتور خیره بودم و این شعر در سرم تکرار میشد " و در خالی ترین لحظات می آید لحظه ی کامل..*"  این لحظه ی تکراری تاریخ برای اولین بار در زندگی من رخ میداد. یا بهتر است بگویم برای اولین بار شاهدش بودم.

از آن روز به بعد مدام صلح و سازش را که چندسالی ست حلال بی دردسر تمام فشارهای زندگی م شده، نکوهیده ام. دیگر نمی توانم به خودم و انعطاف پذیری م افتخار کنم. اسمش را حتی نمیتوانم بگذارم انعطاف پذیری. اسمش به رسمیت نشناختن است. به رسمیت نشناختن خودم و خواسته هایم. خودم و توانایی هایم و خودم و شایستگی هایم. از آن روز زنی درونم مدام سنگ پرتاب می کند. دلم میخواهد این نبرد زیاد کش نیاید. دلم میخواهد زن درونم هرچه زودتر تسخیرم کند. که زودتر خودم باشم. که خودم را به رسمیت بشناسم. که بتوانم لااقل بپای خودم بایستم، اگر بپای هیچ سرزمین و پیشه و آدم دیگری نتوانستم. 

.
* از وبلاگ صبا