امسالِ میلادی؟ میخواهم چهارزانو بنشینم وسط زندگیم. میخواهم حقیقتن روی خودم متمرکز باشم. خودِ مهجورِ درونم. می خواهم پوسته ی معقول بیرونی م را کامل بدرم بیایم بیرون. دیگر تا سی سالگی آدم اگرخودِ خودش را نتوانست بروز دهد، بهتر است برای همیشه کفنش کند و از دو دلی و تردید و تشویش نجات پیدا کند. تا آخر عمر بشود همان پوسته معقول و محافظه کاری که تا به امروز نقشش را بازی کرده. میدانید؟
بعله. سال بازگشت به خویشتن است. هرروز و هر شب و هرلحظه فقط سعی میکنم خودم را، خود واقعی م را پیدا کنم. سوای نقش ها. اینجا هم احتمالن فقط از خودم مینویسم. میخواهم عکس های قدیمی م را نگاه کنم و پست های قدیمی م را بخوانم و ببینم وقتی اینها را مینوشتم چه شکلی بودم. چه مدلی می ایستادم. چه مدلی لبخند میزدم. انحناهای بدنم چطور بود. عضلات صورتم چی؟ خطوط روی پیشانی و هزار چیز دیگر.
بعله. سال بازگشت به خویشتن است. هرروز و هر شب و هرلحظه فقط سعی میکنم خودم را، خود واقعی م را پیدا کنم. سوای نقش ها. اینجا هم احتمالن فقط از خودم مینویسم. میخواهم عکس های قدیمی م را نگاه کنم و پست های قدیمی م را بخوانم و ببینم وقتی اینها را مینوشتم چه شکلی بودم. چه مدلی می ایستادم. چه مدلی لبخند میزدم. انحناهای بدنم چطور بود. عضلات صورتم چی؟ خطوط روی پیشانی و هزار چیز دیگر.
میخواهم هر ماه یک نقاشی از خودم بکشم. اگر همت کنم اینجا هم میگذارمشان. میخواهم ساعت ها به خودم زل بزنم. به خودم در سالهایی که گذشتم و خودم در سالهایی که می آیم.
.
بعد. این پست در فیس بوک دوستم یادم انداخت که برای امسال ازینا ننوشته بودم که بحمدالله انجام شد.
.
.
بعد. این پست در فیس بوک دوستم یادم انداخت که برای امسال ازینا ننوشته بودم که بحمدالله انجام شد.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر